O muzyce:
’Let’s Dance’ z roku 1883 jest slynnym albumem. Pierwsze 3 piosenki zna chyba kazdy: Modern Love, China Girl i tytulowy, 7 minutowy samograj. Dalej jest nadal dobrze ale juz nie tak ekscytujaco. Plyta wyraznie wyhamowuje i mimo, ze wciaz jest ciekawie nagrana, ma znakomite fragmenty to jednak nieco rozlazi sie w szwach. Reszta utworow sprawia wrazenie sciagnietych z roznych parafii panienek do upiekszenia mszy. I jest i owszem, efektownie ale takze odczuwa sie zamieszanie i brak jednorodnosci. Mysle, ze kazdy z owych utworow od 4 do 9 sam w sobie jest ciekawy ale jednak nie przystaja one za dobrze do siebie. W czasie sluchania wkrada sie niepokoj – konieczne jest przestawianie sie na nowe tory przy w zasadzie kazdej kolejnej piosence. Sa elementy soulowe, jest funk, jest disco ale wszystko z dziwacznym nalotem Bowiego - chorki, deciaki. W sumie ani to do tanczenia ani do sluchania. Przyciezkawo. Przyznam szczerze, ze przy koncu ‘Let’s Dance’ trudno mi sie skupic nad muzyka i czekam konca. A poczatek przeciez tak wyrozniajacy sie! Podsumowujac – plyta warta posiadania i nadaje sie do puszczenia w gronie przypadkowych gosci – beda zachwyceni bo znaja kilka numerow. Przy odrobinie wysilku i koncentracji daje sie odsluchac do konca i dostarczyc pozytywnych wrazen. Ale moglo by byc lepiej.

O dźwięku:
Plyta pono taneczna. Jednak nie prymitywnie nagrana. Tytulowy Let's Dance starannie rozpracowany w przestrzeni - pokoj kolysze sie i faluje. Znakomity efekt. Takze slynne 'szszszszszsz.....' szeptane prosto do ucha w 'China Girl' mrozi skore na plecach. 'Without You' - gleboki bas. 'Ricochet' i 'Criminal World' - swietna perkusja, generalnie sekcja rytmiczna.